Ze was er al een tijdje. Prinses Alicia, gestreeld door de maan, gekust door de zon, onze prinses Alicia, zoals de nachtegaal zegt. Het meisje dat sindsdien de dieren kan verstaan en met hen kan praten. Alicia en haar opa die oma zien in de hemel, blauw weerspiegeld in de sloot.
Maar ik zat vast.
En nu opeens, na drie maanden tropen, vond ik thuis in mijn kale wintertuin idee na idee. Twee nieuwe hoofdstukken. Over de echte wereld, precies zoals ik in oktober schreef, de echte wereld die we bijna vergeten, omdat we zo druk zijn met onze schermen en schermpjes.
Alicia, warm, puur natuur en zo mooi! En natuurlijk een beetje magisch want dat hoort bij mijn schrijfsels